Dat in een mensenleven alles ineens anders wordt, daar hadden we als gezin al ervaring mee, na het overlijden van Hank, mijn moeder en ook onze Colin. De laatste tijd ging alles fijn zijn gangetje. Kinderen groter, vonden hun plekje. 

Maar dan Lisette komt thuis van het werk met kiespijn en niet lekker. De zondag erop ligt ze meest te slapen. Maandagmorgen gaat het al een stuk beter volgens haar. Kiespijn is over alleen voelt ze zich wat verkouden. De dinsdag gaat ook rustig voorbij, wel een dikke keel. Woensdagmorgen opeens de mededeling, Erik komt zo, we gaan even naar de huisarts. Van de huisarts (vervanger) door na KNO in Winschoten. Ze komen tegen 1 uur thuis, diagnose flinke keelontsteking, antibiotica, pijnstillers en ook vloeibaar eten. Van woensdag op donderdag nacht probeert Lisette te slapen op de bank, liggen gaat niet dan krijgt ze geen adem. Donderdagmorgen vroeg reageer ik nog op haar klachten dat ze zich niet beter voelt met een antwoord van: Lisette je moet de medicijnen ook de tijd geven, na twee keer een dosis is zo'n ontsteking niet over. In de loop van de morgen wordt ze echter zo benauwd, ik vertrouw het niet meer. Naar de huisarts gebeld, we kunnen gelukkig aan het eind van het spreekuur om half één terecht. De huisarts twijfelt wat er aan de hand kan zijn, denkt aan een longontsteking erbij en wil ook doorsturen naar Winschoten. Hij krijgt alleen aan de telefoon de mededeling dat de KNO vol zit en de boel in Winschoten dicht is. UMCG is geen optie, vanwege een bacterie zijn zij ook beperkt open. Dus Stadskanaal. Daar gaan we van EHBO naar KNO, naar Kaakchirurg, die na een röntgenfoto constateerd dat de kaak ontstoken is en dat er geopereerd moet worden, ook constateerd hij dat ze koorts heeft.  Alleen gaat hij de volgende dag op vakantie. Wij naar de wachtruimte en de kaakchirurg probeert dat we terecht kunnen in het UMCG voor een CT scan en operatie. We rijden langs ons huis om wat spulletjes voor Lisette in een tas te doen. Ze zal immers even opgenomen moeten worden? 

Om een uur of half zes waren we in het UMCG, daar troffen we ook Erik. Al heel snel mochten we door naar de kaakchirurg. Bij de kaakchirurg kreeg ze al snel een infuus met antibiotica, de inmiddels rode zwelling in hals en op de borst werd afgetekend en we gingen met diverse artsen naar de spoedeisende hulp voor een CT-scan. En röntgenfoto. Op de spoedeisende hulp kwam er ook een KNO arts bij. Aan de hand van de CT scan die niet echt goed lukte omdat Lisette niet goed plat kon liggen werd besloten dat er niet direct geopereerd zou worden, maar alleen een beademingsbuisje en daarvoor zou Lisette wel in slaap gebracht worden en later naar een IC. In het UMCG, maar er was ook een kans dat ze wegens drukte ergens anders heen moest. Wij hebben zitten wachten in de wachtkamer op de spoedeisende hulp. Na einige tijd kwam de KNO arts vertellen dat het moeilijke deel van het plaatsen van de beademingsbuis gelukt was. Nu was de kaakchirurg echter wel bezig. Hij vertelde later dag ze via een snee in de mond pus verwijdert hadden uit de hals. Laat in de avond mochten we nog even naar Lisette toe. Ze lag op de IC, werd in slaap gehouden, maar wij waren redelijk gerustgesteld. Dit alles gebeurde op 16 februari. 

Vrijdagmorgen heb ik naar de IC gebeld. Ze sliep, maar had wel 40 graden koorts. Heel stom deed dit bij mij geen alarmbellen afgaan. Fouchienus is gewoon gaan werken en ik ging om 12 uur met Erik naar het ziekenhuis, dan was het bezoektijd. In de parkeergarage kregen Erik telefoon van Fouchienus dat Lisette met spoed naar de OK was. Er werden kiezen verwijderd en drie drains geplaatst. Toch wilde de koorts maar niet zakken en in de loop van de zondag werd er weer besloten tot een CT scan en in de avond nog een operatie, met meer drains als resultaat. In de loop van de dag drong tot mij door hoe ernstig de situatie wel was. Dat we ons  meisje hieraan konden verliezen.  Het scenario met scan en operatie volgde nog eens op dinsdag. Nu waren er in totaal een stuk of 10 drains. Lisette werd inmiddels al via langdurende slaapmiddelen in slaap gehouden. Ook omdat ze vooral niet aan de beademingsbuis via de neus mocht komen, wanneer die buis los zou schieten kon er niks meer gedaan worden. Alles was zo gezwollen daar binnen. In de dikke week die hierop volgde werd ze in slaap gehouden en de artsen overlegden voortdurend of het veilig genoeg was om een beademingscanule in de hals te plaatsen. Op donderdag 2 maart hadden we een gesprek met de Intensivist over de afgelopen week en dat ze vrijdagmorgen half acht zouden besluiten over die beademing. Ze werd inderdaad die vrijdag geopereerd. Een operatie die wederom erg spannend was, de procedure duurde normaal een halfuurtje. Nu tweeënhalf uur, maar het lukte. Met de beademing safe werden de slaapmiddelen nu snel afgebouwd. Zaterdag de 4e maart was ze een beetje wakker. Zondag konden we echt een beetje communiceren. Toen ik vroeg of ze wist welke datum het was schudde ze nee. Bij de datum 5 maart gingen de ogen echt wijd open van verbazing. Voor haar gevoel had ze maar een paar uurtjes geslapen. De volgende week ging het langzaam een beetje beter, Lisette raakte echter wel verward door het liggen op de IC waar het dag en nacht licht is. Maandagmiddag de 13e maart kwamen we om twaalf uur bij haar en hoorden we dat ze naar de verpleegafdeling zou gaan. Daar zag ze tegenop, want andere mensen etc. Maar gisteren voelde ze zich daar goed, helemaal toen wij kwamen en ze gewone kleding aan kon. 

Al met al zijn we door het oog van de naald gekropen. Een besef dat me nu toch wel regelmatig aanvliegt. We gaan gelukkig met zijn vijven, Lisette en Erik, Justin, Fouchienus en ik naar een mooie toekomst. Op de korte termijn kijken we er naar uit dat Lisette thuis komt, op de langere termijn dat Erik en Lisette samen een leuk huisje vinden, zodat ze een eigen plekje hebben. Na deze nachtmerrie hebben ze dat zeker verdient alle twee.