Nu het allemaal een beetje is bezonken nog een blogje over onze Mischa. Afgelopen week kwam het moment dat we beseften dat onze lieve hond echt aan het eind van zijn leven was toch nog onverwacht.

Natuurlijk hij was heel ruim 13 jaar. Het lopen ging al een paar jaar niet zo heel goed meer. En zeker ook het opstaan en gaan liggen was lastig, maar Mischa was nog altijd een vrolijke hond, met lol in zijn leventje. Maar woensdagmorgen op eens niet meer. Hij wilde niet eten 's morgens vroeg. Tegen negenen wilde hij naar buiten. Toevallig was Fouchienus thuis omdat ik naar het ziekenhuis moest. Tijdens dat loopje wilde Mischa opeens niet meer lopen. Met veel moeite kreeg Fouchienus hem thuis. In de middag heb ik hem een paar keer in de tuin laten plassen. Donderdag morgen zat er niks geen verbetering in. Bellen naar het telefonisch spreekuur. Helaas lukte het de dierenarts niet om hier te komen. De hele morgen heeft Mischa rustig in de achterkamer liggen slapen. Tegen half drie zijn we met hem naar de praktijk gereden. De dierenarts zag direct wel dat hij echt helemaal op was. Mischa is rustin in slaap gevallen terwijl we bij hem waren en even later overleden. 

Om drie uur waren we weer thuis na 13 jaar en negen maanden een huis zonder hond. Dat is dan toch wel een hele leegte. Iets wat nog zeker een tijdje zal blijven. Ik vind het een hele fijne gedachte dat Mischa tot dinsdag in ieder geval een heerlijk leventje hier heeft gehad. 

Nog even een paar foto's.

December 2012, Lotje kwam niet vaak in de buurt van Mischa, maar hier was ze koud en kroop ze wel opeens bij hem in zijn  mand. 

Oktober 2009 een hele kleine Lotje bij Mischa in zijn bench. 

April 2015 lekker buiten. 

Maart 2014, dit waren echt de grootste vrienden. Guus sliep 's nachts ook bij Mischa in zijn bench.