Het was gisteren hier een spannende dag. Met de dagopname in het Medisch Centrum Leeuwarden voor Justin. Afgelopen winter bleek dat de vulling die op zijn zevende in een van zijn kiezen was gemaakt niet goed was. Er onder was het gaatje alleen groter geworden. Tja dat krijg je met een panisch kind in de tandarts stoel. In februari zou de tandarts die kies opnieuw vullen, maar van het plat achteroverliggen in de tandartsstoel raakte Justin helemaal in paniek. Met als gevolg een verwijzing voor bijzondere tandheelkunde. Zwolle of Leeuwarden, dat werd Leeuwarden en na paar maandjes wachtlijst, een intake in mei en een verwachte wachttijd van 3 maanden vanaf eind mei, kregen we een paar weken geleden te horen dat Justin nog net tussen het OK schema geschoven kon worden op 6 juli. En dat was gisteren. Eergisteren hadden we nog een afspraak staan bij de mondhygiëniste voor het maken van seals op zijn onderste kiezen. Dan hoefde dat alvast niet onder narcose en ook om hem voor de toekomst de ervaring te laten hebben van mensen die bezig zijn in je mond. Gistermorgen heb ik Justin om even voor 6 uur wakker gemaakt voor een beschuitje met suiker in bed. Tot 6 uur mocht hij wat eten. Daarna tot 10 uur nog helder drinken en om 1 uur moesten we in het ziekenhuis zijn. We waren er keurig om kwart voor 1 ofzo op de afdeling. En werden naar een kamer gebracht waar we "even"konden wachten op de verpleegkundige.

Hier zitten we dan, wachten naast het bed. En dat wachten duurde lang, om half twee kwam de receptioniste er aan om te zeggen dat de verpleegkundige even aan het eten was, maar over 10 minuten zou ze eraan komen. Tegen kwart over twee kwam er iemand, maar dat was de pedagogisch medewerkster die Justin ging vertellen wat er ging gebeuren. Daarbij drong het ook langzaam tot Justin door dat hij echt in dat bed zou moeten. Hij had steeds tegen ons zoiets van ik kan toch gewoon lopen naar die OK? En toen opeens kwam er een verpleegkundige, Justin bleek al naar de OK te kunnen en moest hurry up in het bed er was amper tijd voor de pleisters met verdovende zalf op zijn armen. Dat ging duidelijk even te snel en er kwamen wat tranen aan te pas. Gelukkig lieten ze nog wel even de zalf inwerken en Justin even weer wat rustiger worden. 

Ik mocht nog een foto maken van hem in het bed en hij kon toch nog weer een beetje flauwekullen door gekke bekken te trekken. Hij mocht kiezen wie van ons mee zou gaan naar de OK, dat werd Fouchienus. Ik ben nog wel meegelopen naar de deuren van de OK afdeling, daar kreeg hij een dikke kus en begon voor mij het wachten. Gelukkig had ik een borduurwerkje meegenomen. Het duurde tot kwart over drie dat Fouchienus weer terug kwam. Justin was redelijk rustig gaan slapen. Toen de pijnstiller in het infuus ging had hij volgens Fouchienus een paar keer What the F.... gezegd en was hij bij het narcose middel direct onder zeil. 

Samen zijn we daarna op de ouderkamer gaan zitten. Daar waren de stoelen net even prettiger en zo konden we ook wat afleiding vinden bij de Tour op de tv. Er was tegen Fouchienus gezegd dat het ongeveer 3 kwartier zou duren, omdat de seals onder al gedaan waren en de tanden verder schoon waren. Tegen 10  voor 4 ging ik toch steeds meer op de klok kijken. Om kwart over 4 werden we geroepen en ben ik met de verpleegkundige naar de uitslaapkamer gelopen. Daar lag Justin nog te slapen. Maar na een paar minuutjes sloeg hij zijn ogen open. En was direct vreselijk opstandig. Hij wilde alle kabels af en gewoon liggen. De narcotiseur kwam nog even langs en terwijl hij haar zag zei hij : ik heb wel gedroomd hoor! Over een playstation 3 spel antwoorde hij op haar vraag waarover dan. Ze vertelde mij dat ze dat tegen hem had gezegd bij het inslapen denk maar aan iets wat je leuk vindt. Daar had hij geantwoord Playstation. LOL Even later mochten de kabels van de verpleegkundige daar af en was het wachten dat er weer iemand van de afdeling zou komen om ons terug te brengen. 

Dit is nog op de uitslaapkamer, de kabels zijn al weer los. Later vroeg hij of ik ook een foto had gemaakt toen hij onder narcose was, nee daar had ik geen tijd voor gehad. En met de kabels was hij zo opstandig, ik zag al maar meer bloed in zijn mond komen. Hij was in eerste instantie een beetje duizelig, maar dat trok hier ook al weg.

Tegen kwart voor 5 waren we weer op de afdeling. Justin mocht wat water drinken. En later wat eten, daarbij koos hij voor een bakje vla. 

Fouchienus had beneden in het ziekenhuis een Donald Duck plus een stripboek gehaald voor onze dappere dodo. Hier was het alweer bijna een gewone vrijdagmiddag. Justin lezend in de nieuwe DD. Het wachten was nog op de verpleegkundige die het infuusnaaldje zou verwijderen en zij probeerde contact te krijgen met de arts om bericht te krijgen over wat we moesten doen bij eventuele problemen en pijnstilling e.d. Om kwart voor 6 ging het naaldje eruit en tegen zessen liepen we het ziekenhuis weer uit. 

Onderweg naar huis zei Justin dat hij toch wel erg honger had. We zijn dan ook in Groningen gestopt bij de grote gele M. Zovan even een paar nuggets, dan heeft hij wat in zijn buik. Nou daarbinnen had hij gewoon zin in nuggets, patat en drinken. In no time was het nog op ook. Even later zei hij: Mama, ik wist dat je zei dat ik rustig moest eten vanwege die narcose. Maar ik had zo'n honger en het smaakte zo lekker. Rustig eten kon ik niet hoor!

Zo waren we om een uur of acht weer thuis. Voor het slapen gaan heeft Justin nog wat paracetamol gehad en vandaag doen we nog maar kalm aan, maar we hebben de vervelende kiezen toestand gelukkig voor de vakantie achter de rug. Nu gaan we werken aan die gekke achteroverlig angst.